Zal hij voelen dat hij eerdaags verslonden wordt? Dat er buiten de standaard maaltijd van sla en andijvie een extra portie proteïne op het menu staat? Hoe dan ook geeft hij zich niet makkelijk gewonnen. Als ‘last man standing’ laat hij me nu al een week lang avond na avond weten dat hij er nog is. Alleen in decibellen dan, want hij is in geen velden of wegen te bekennen op de krappe twee vierkante meter waar hij zich schuilhoudt.

Voordat ik de vegetarische gemeenschap en een leger dierenrechtenactivisten over me heen krijg, het gaat om een krekel. En ja, krekels hebben ook gevoel. Als er weer een wordt losgelaten in het terrarium, de kille blik van het groene monster ontwijkend, vind ik dat best cru. Maar ook in zijn natuurlijke habitat zou de confrontatie met zijn vijand onvermijdelijk zijn. Dat zijn de wetten van de natuur.

Al sta ik honderd procent achter deze beredenering, nog steeds vond ik het niet bepaald prettig mijn veganistische vriendinnetje te vragen zich over onze baardagaam te ontfermen tijdens de vakantie. Haar reactie was echter uiterst luchtig en sportief, zeker voor iemand die nog geen mug zou pletten als die haar de hele nacht wakker hield. Pas toen ze zich realiseerde dat ze levende krekels moest voeren, belde ze lichtelijk in paniek op.

Hebben we vlees nodig? Die vraag stel ik mezelf regelmatig. Zeker nu het erop lijkt dat ons reptielenkind zijn hapje finaal links laat liggen. Reeds eerder ben ik op zoek gegaan naar antwoorden. Na het lezen van ‘Plant Power’was ik helemaal om en er volkomen van overtuigd dat we onze proteïnen en andere belangrijke bouwstoffen ook uit ander voedsel kunnen halen.

Ik heb het plantbased diet al met al nog best een tijdje volgehouden, maar kreeg uiteindelijk een enorme behoefte aan meer. In het begin speelde ik vals door af en toe een tosti te maken.

Maar toen langzamerhand ook de linzen en kikkererwten er aan moesten geloven en vervangen werden door kip en tonijn, moest ik toegeven dat ik blijkbaar niet was weggelegd voor zoveel zen en puurheid. Niet alleen naar mezelf, maar ook naar iedereen die ik tot vervelens toe geïntroduceerd had in de wereld van veganisme. In geuren en kleuren vertelde ik over de erbarmelijke omstandigheden van de diertjes en de gevolgen van het broeikaseffect. Of ze het nu wilden horen of niet. En geloof me, dat was vaker niet. En nu moest ik bekennen dat ik niet meer te redden was en mijn snijtanden in een bloederig biefstuk wilde zetten.

Nu er overduidelijk geen schaamte meer was voor mijn behoefte aan vlees, was Paleo aan de beurt. Dit dieet van onze voorouders klonk eigenlijk een stuk logischer. Veegde ik de argumenten voor Paleo eerder nog zonder pardon van tafel, nu had ik het licht gezien. Onze voorouders verzamelden noten en bessen en gingen op jacht naar buffels en wilde zwijnen. Dus hoe schuldig wilde ik mezelf nog voelen over mijn gehaktballetje? Ook dit deelde ik uiteraard weer met iedereen die het wilde horen of niet.

Het maakt niet uit in welk dieet ik mijn tanden zet, ergens heb ik er blijkbaar vooral behoefte een labeltje aan mijn eetgewoonten te hangen en er veel over te praten. Ik kan avonden vullen met granen en gluten, de voor- en nadelen van smoothies en wat zuivel met je lichaam doet. Wel heb ik ondertussen geleerd dat niet iedereen zit te wachten op mijn adviezen en boodschappenlijstjes en dat het voor iedereen een persoonlijke zoektocht is naar een fijne balans. Dus kies ik vleesch noch visch.